เป็นสไตล์ที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากของเหล่านักชิมในไทยทีเดียว สำหรับร้านอาหารประเภทบุฟเฟ่ต์ ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น, เกาหลี นานาชาติ บลาๆ เพราะเราจะรู้สึกคุ้มมากๆ กับการที่ทานได้แบบไม่อั้น และก็ต้องไปนั่งชดใช้กรรมที่ก่อไว้โดยการออกกำลังกายลดนํ้าหนัก (ทั้งที่บางคนกินแบบ a la carte คุ้มกว่าด้วยซํ้า ฮ่าๆ )

แน่นอนว่าไม่มีมนุษย์ทุกคนหรอกที่เข้าร้านบุปเฟ่ต์แล้วอิ่มเอมเปรมความสุขทุกครั้ง มันก็ต้องมีเรื่องปวดร้าวที่ได้เคยประสบพบเจอกันมาบ้าง อย่างน้อยก็ข้อสองข้อแหละ เขามาดูกันว่าความปวดร้าวยอดฮิตเหล่านี้จะมีอะไรกันบ้าง

ภาพเพื่อการโฆษณา

แปะภาพหน้าร้านกันอย่างดีสวยงามน่าทานแถมโฆษณากันรึ่ม เห็นแล้วก็อดนํ้าลายไหลไม่ไหว ถึงเวลาแล้วที่ต้องยกทัพบุกเมือง แต่พอเข้าร้านไปนั่งแล้วก็ถึงกับผงะ เฮ้ย ในรูปชิ้นอย่างหนา พอเข้ามาชิ้นเท่าเมี่ยง ลักษณะประมาณว่าจะโดนไฟฉายย่อส่วนของโดราเอม่อนจนพิการซํ้าซ้อนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด แถมคุณภาพก็สอบตกมาก อันนี้ก็ต้องขอบอกว่าต้องไปทำการบ้านมาระดับหนึ่งล่ะครับ เพราะเนื่องจากกฏหมายโฆษณาเกี่ยวกับอาหารนั้นสามารถทำภาพที่เกินจริงได้ และใส่หมายเหตุตัวเท่าไข่มดไว้ว่า "ภาพเพื่อการโฆษณา" เรียกว่างัดลีลาโฟโต้ฉับระดับพระกาฬมาเลยทีเดียว

ของเติมอย่างช้า

เป็นลีลาของร้านบุฟเฟ่ต์บางร้านที่มีรสชาติเลิศ บางทีโดนรุมทึ้งรุมตักกันจนแห้งกรังหมดตั้งนานแล้วก็ไม่มาเติมเสียที อันนี้ก็พอเข้าในได้นิดหน่อยว่าแบบคนเยอะจริงๆ นะ พนักงานก็ทำกันไม่ทันมีขลุกขลักบ้าง แต่บางทีมันก็เนิ่นนานเกินไปจนเราอดสงสัยไม่ได้ว่า เฮ้ย นี่มันจงใจใช้วิชาต้องห้ามหรือเปล่า จนบางทีก็พาลหมดอารมณ์ทานกันไปดื้อๆ

มนุษย์ป้านักโกย

สืบเนื่องมาจากข้อด้านบนที่เติมของช้า พออาหารยกมาลงทีเราก็จะได้สัมผัสบรรยากาศแบบซีรี่ย์ the walking dead ชนิดติดขอบจอ ที่มีเหล่าผู้หิวโหยมารุมทึ้งกันอย่างแน่นขนัด แต่ละโต๊ะก็มักจะส่งหน่วยกล้าตายไปหนึ่งคนเป็นตัวความหวังที่ทั้งโต๊ะฝากอนาคตไว้ และบางโต๊ะก็โกยชนิดที่ว่ากะเอาคนเดียวยกถาด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทานหมดหรือเปล่า อันนี้เราก็ไปว่าเขาไม่ได้หรอกครับ เพราะว่าบุฟเฟ่ต์มันก็คือทานไม่อั้น ใครจะตักเท่าไหร่มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา แต่ก็เข้าใจว่าความโมโหหิวมันก็ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิดอยากบีบคอมนุษย์ป้าท่านนั้นได้

ลีลาพนักงานดีเด่น

สำหรับบุฟเฟต์บางร้านที่ต้องออเดอร์กับพักงาน ไม่ใช่แบบเดินตัก เชื่อว่าหลายคนต้องเกิดอารมณ์อยากตบตีให้สำลีแปะหัวพนักงานด้วยความโมโหหิวเช่นเคยนี่แหละ บางทีสั่งแล้วลืมบ้าง, ได้ไม่ครบบ้าง, มัวแต่ไก๋ยุ่งทำเป็นยืนเก็บช้อนล้างจานเดินไปเดินมายุกยิกๆ แล้วไม่เดินมารับออเดอร์โต๊ะลูกค้า ทั้งที่จริงๆ มันก็ไม่ได้ยุ่งอะไรเลย บางที่ก็มีอารมณ์กับลูกค้า ใช้วาจาไม่สุภาพ ฯลฯ แหม่ ข้อนี้ก็เป็นสิ่งที่ถือว่าอันตรายกับทางร้านเป็นอย่างมาก ต้องคอยตรวจสอบให้ดีว่าพนักงานที่รักของท่านมี Service mind กันมากน้อยขนาดไหน

อ้อ ร้านเราเครื่องดื่มไม่รวมในบุฟเฟ่ต์นะคะ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่มักเกิดกับร้านบางร้านที่ราคาถูก อาหารทานได้ไม่อั้น แต่เครื่องดื่มต้องสั่งแยกนะ แหม่ เชื่อว่าคงไม่มีใครที่ทานอาหารและไม่สั่งเครื่องดื่มหรอกครับ ซึ่งพวกนี้ก็มักจะชาร์จเครื่องดื่มในราคาที่แพงแทนที่จะเก็บค่าบุฟเฟ่ต์แพงๆ งานนี้ใครที่ดื่มนํ้าเยอะก็ต้องเจ็บปวดไปตามๆ กันล่ะจ๊ะ บางที่ถึงแม้จะรวมนํ้า แต่ก็ไม่รวมอันนี้ ไม่มีอันนั้น ฉะนั้นต้องตรวจเช็คให้ดี

ทานเหลือปรับตามจริง

อันนี้เป็นความปวดร้าวที่เกิดจากคุณลูกค้าที่น่ารักเอง นั่นก็คือไปตักไปโกยหรือสั่งแบบบ้าพลังเนื่องจากความโมโหหิว (ความหิวนี่น่ากลัวจริงๆ ขนาดกล่องข้าวน้อยยังฆ่าแม่ได้ เย้ย) แต่ก็ต้องมารับกรรมทีหลังเนื่องจากทานไม่หมด ซึ่งถ้าเอาจริงๆ ถ้าเหลือนิดหน่อยเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มักจะเหลือกัน....เยอะ..... บางคนไม่ได้สั่งบ้าพลังแต่ว่าก็ต้องมารับกรรมเพราะเพื่อนตัวดีมันดันสั่งซะเยอะแล้วก็ไม่ยอมกิน แถมอ้างว่าสั่งมาเผื่ออีกต่างหาก (โถ ยัย... ไม่ต้องมาเผื่อเลย ปกติชีวิตไม่เคยเห็นจะมาห่วงขนาดนี้ ) ทำให้เราอิ่มแบบทรมานและไม่แฮปปี้กับการทานเท่าไหร่ บางรายก็ต้องใช้งัดเทคนิคขั้นสูงมาใช้ ไม่ว่าจะเป็นเอาไปหมกกับทิชชู่แล้วขยำทิ้ง หรือเอาไปหมกทับซ้อนซ่อนเงื่อนใต้จานเปล่าหรือก้นหม้อชาบูให้เป็นปริศนาตุตันคาเม็นเล่นๆ อันนี้ก็แล้วแต่สำนักกันแล้วล่ะจ้า

 

ภาพประกอบจาก takayamaryokan.jp