หลังจากที่เราหนีตายจากกองทัพแมลงจำนวนมหาศาลที่บุกเรียวกังในนิวโตะออนเซนออกมาได้ ขอเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่สดใสกันต่อ  (หวังว่าจะเจอกับเช้าที่สดใส) วันนี้ตั้งใจว่าจะพาตัวเองไปชำระบาป (ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเยอะที่สุดในชีวิตเลยเมื่อคืนเน้!) ที่ยอดเขาของวัดที่อยู่ในจังหวัดยามางาตะ ชื่อว่า "วัดยามาเดระ" (Yamadera) 





และผลบุญบาปที่สั่งสมมาก็ทำให้เราต้องมาเจอกับฟ้าที่ไม่สดใสดั่งใจคิด "บอกแล้วว่าทริปนี้คือที่สุดของความพีค"... สำหรับใครที่จะเดินทางมาวัดนี้บอกเลยว่าต้องฟิตร่างกายให้พร้อม เพราะเราจะต้องเดินขึ้นบันไดถึง 1,000 ขั้นด้วยกัน  การเดินทางก็ไม่ยุ่งยากอะไร จากสถานี Yamadera sta. เดินอีกไม่ไกลก็ถึงบริเวณทางเข้าวัด ใครที่ใคร่ชมวิวด้านภาคพื้นดิน สามารถเดินชมได้ฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ใครใคร่ชมวิวแบบทรมานร่างกาย บรรยากาศการเดินขึ้นเขาคล้ายว่าเรามาฝึกตนที่เขาหลงซานยังไงอย่างงั้น







เดินเข้ามาจากทางเข้าเรื่อยๆ จะพบกับทางแยกให้เราได้ตัดสินใจ ว่าจะไปต่อ หรือพอแค่นี้...ที่บอกไปข้างต้นว่าการมาที่วัดยามาเดระในวันนี้ไม่ต่างกับการมาฝึกตน ฝึกจิต ฝึกสมาธิ ฝึกความอดทน และฝึกฝนใจให้แข็งแกร่งกับการปีนบันได 1,000 ขั้น และวันนี้ทุกสิ่งอย่างล้วนไม่เป็นใจ ทั้งอากาศที่หนาว พอมาถึงฝนพรั่งพรูลงมาห่าแตก แบบว่ายืนทำใจซักพักแล้วตัดสินใจว่าฉันจะไปต่อ งัดร่มคันน้อยขึ้นมากาง ปรากฏว่าน้องไม่กาง น้องบอกน้องไม่ไปต่อ...ไม่สน โยนทิ้งแล้วมองหาร้านขายร่มคันใหม่ และเพื่อให้ร่างกายเราพร้อมที่จะเดินต้านลมหนาว และฝนที่ตกอย่างไม่ปราณี กองทัพต้องเดินด้วยท้อง แวะทานข้าวกันก่อน





เมื่อท้องอิ่ม ร่างกายก็พร้อม แต่ใจห่อเหี่ยวนิดหน่อย วันนี้มาแล้วต้องพิชิตให้ถึงยอดเขาให้ได้ เดินฝ่าสายฝนตามทางชันขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ ทางเดินเต็มไปด้วยตะไคร่ พื้นที่เปียกเฉอะแฉะ บรรยากาศรอบข้างเป็นป่าดิบชิ้น มีทั้งต้นไม้ขนาดใหญ่หลายคนโอบ ยืนต้นสูงชะลูด มีทั้งต้นไม้ต้นน้อยๆ เฟิร์น และตะไคร่ต่างๆ เขียวชอุ่มแบบฉ่ำปอดสุดๆ แต่จะสุดกว่านี้ถ้าฝนไม่โปรยปรายลงมา การเดินขึ้นตามทางบันไดค่อนข้างยากเพราะทางแคบมากอยู่แล้ว อีกทั้งต้องเดินระวัง และต้องคอยหลบร่มตัวเองและระวังร่มคนอื่นด้วย ระหว่างเดินก็ต้องจิกเท้าอย่างช้าๆ มั่นคงเพราะไม่อยากเจ็บตัว ก้นจ้ำเบ้า หรือกลิ้งตกบันได เพราะถ้าเลยจากบันไดก็คือเหวไปเลยจ้า น้องกลัวแล้วววว



เดินไปในใจก็คิดว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่...มันโหดเกินไปแล้ว แต่ก็ถือเป็นการทดสอบจิตใจของเราด้วยเหมือนกัน ถ้าเราเดินขึ้นไปถึงจุดหมายที่อยู่ยอดเขาได้ ก็ถือว่าเราชนะใจตัวเอง เอาชนะต่ออุปสรรคตรงหน้าได้ อีกใจก็คิดว่า ขึ้นไปข้างบนแล้วไง? มีอะไรรอเราอยู่? แค่วิวสวยๆ เท่านั้นหรือ ที่ทำให้เราต้องทำถึงขนาดนี้ เปียกปอน หนาวสั่น? แต่สุดท้าย เดินบ่นกับตัวเอง ค้นหาคำตอบที่ทำให้เราดั้นด้นมาที่นี่สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบซักที





จนในที่สุดก็เดินมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย ความรู้สึกและคำถามต่างๆ ที่ผุดขึ้นมาตลอดทางมันก็หาบวั๊บไปหมดเลย สายตาจดจ้องกับภาพที่อยู่ตรงหน้า มันสวยแบบนี้นี่เอง ชัยชนะที่ได้จากความพยายามเอาชนะจิตใจของตัวเอง วิวมันก็ไม่ได้ว๊าวอะไรมากมายหรอกค่ะ เมื่อเทียบกับความรู้สึกในตอนนั้นมันเหมือนเราทำได้!! อะไรแบบนี้


การเที่ยวคนเดียวทำให้เราได้อยู่กับตัวเองแบบสุดๆ ได้คิดและถามตัวเองย้ำหลายๆ ครั้งว่าเรากำลังทำอะไร ทำไปทำไม ทำแล้วเรารู้สึกอย่างไร และการเดินทางท่องเที่ยวในที่ที่เราไม่คุ้ยเคย พบปะผู้คนต่างๆ ที่เราไม่รู้จัก ล้วนสอนให้เราเข้าใจสิ่งต่างๆ มากขึ้น สอนให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น อย่างน้อยก็สอนให้เราพึ่งพาตัวเองมากกว่าการรอคอยความช่วยเหลือจากคนอื่น...
ถึงแม้การเดินทางในวันนี้อากาศจะย่ำแย่ ฝนตกเปียกปอน อากาศหนาวเย็น อุปสรรคต่างๆ ความเหนื่อยล้าและอาจจะรู้สึกโดดเดี่ยวไปบ้าง แต่ก็ทำให้เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้นนะคะ



หลังจากชมวิวและอยู่กับตัวเองซักพัก ถ่ายรูปเสร็จ ก้มลงเก็บกล้อง คุณพระ!! เงยหน้าขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาที ฟ้าปิด หมอกทึบอย่างที่เห็น โอ้แม่เจ้า จังหวะดีอะไรอย่างนี้



รู้สึกหายเหนื่อยแล้ว ก็เดินลงค่ะ แต่ขาลงนี้ก็ปวดน่องอยู่ไม่น้อยกับการเกร็งและจิกเท้าทุกจังหวะของการย่างก้าวลงยาวๆ ไป ...

จบวันไปแบบเหน็ดเหนื่อย มาก มาก มากๆ เจอกันตอนหน้าเลยนะคะ จะพาไปไหนต่อ แต่ขอบอกว่า ไม่เหนื่อยเท่านี้อีกแล้วจ้า เพราะเราจะไปเช่ารถขับกัน จะเป็นอย่างไร รอได้เลยในตอนหน้าที่มีชื่อว่า โสดโดดเดี่ยวเที่ยวคนเดียวที่ Tohoku ตอน หม้อต้มนรก Oyasukyo daifunto  จังหวัด Akita