เข้าทีมวอลเลย์บอลของแม่ๆอำเภอที่อยู่ มาได้ 3 ปีแล้ว เป็นครั้งแรกที่ต้องหยุดการซ้อมไปถึง 4 เดือนเต็มๆ เพราะโควิด-19 เนี่ยแหละค่ะ ไม่เก่งอะไรหรอกนะคะแต่อยากออกกำลังกาย พอเข้ามาแล้ว อือ ญี่ปุ่นนี่อะไรๆก็ต้องมีระเบียบแบบแผนไปซะทุกอย่าง ทีมวอลเลย์บอลของแม่ๆในอำเภอมีมายาวนานมา 50 ปีแล้วนะคะ รุ่นพี่นี่คือเป็นย่าเป็นยายเป็นแม่เราแล้ว(ทีมแม่ๆต้องมีผู้เล่นแข่งในสนาม 9 คน ไม่ใช่ 6 คน)

ทีมแต่ละทีมในอำเภอที่อยู่ปกติจะซ้อมและแข่งขันกันโดยใช้อาคารกีฬาหรือโรงยิมของโรงเรียนประถมที่ตัวเองอยู่โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย(แต่ต้องลงทะเบียนเข้าทีมและข้อมูลส่วนตัวให้อำเภอ และแจ้งขอการใช้กับทางโรงเรียนไว้ล่วงหน้า) พอมีการระบาดโควิดในโตเกียวช่วงมีนาคมโรงเรียนก็ปิด มีการกักตัวทุกอย่างก็ต้องหยุดไป โรงเรียนห้ามบุคคลภายนอกใช้อาคารกีฬาไปจนถึงสิ้นเดือนกันยายน

พอถึงเดือนกรกฎาคมทางอำเภอได้เปิดให้ใช้ศูนย์กีฬาแต่ต้องมีค่าใช้จ่ายและปฎิบัติตามกฎเพื่อป้องกันการแพร่ระบาด (ซี่งข้อมูลล่าสุดที่อำเภอชานเมืองที่อยู่ติด 34 คน และไม่มีการแจ้งว่ามีติดเพิ่มใดๆอีก)

วันนี้วันที่ 2 กรกฎาคม ที่เพิ่งได้ซ้อมหลังจากหยุดไป 4 เดือน ทุกคนที่เข้าใช้ศูนย์กีฬาต้องเช็คเช็คอุณหภูมิ มีการตั้งโต๊ะวางแอลกอฮอล์ และแจกถุงพลาสติกใหม่ให้ทุกคนไว้ใส่รองเท้าที่ใช้จากข้างนอก เพราะห้ามวางในล็อคเกอร์ และต้องถือถุงเข้าไปข้างในด้วย ต้องใส่รองเท้ากีฬาอีกคู่สำหรับใช้เล่นข้างในต่างหาก (แยกรองเท้าใช้เป็นกฏประจำการในการใช้โรงยิมทุกที่)และใช้แล้วต้องทิ้งถุงในขยะที่เตรียมไว้ให้ เวลาเล่นก็ถอดผ้าปิดปากได้ ส่วนใครที่นั่งดูคุยกันต้องสวมผ้าปิดปาก ไม่ควรส่งเสียงดัง (เรากรี๊ดหลายรอบเพราะเล่นผิดบ้าง แฮ่ๆ) มีตะกร้าที่มีแอลกอฮอล์และกระดาษไว้เช็ดอุปกรณ์หลังใช้แล้ว

ถึงจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม แต่ทุกคนก็อยากซ้อมอยากเล่น ขอให้โควิด-19 จากไปเร็วๆ แต่ทำไมตอนนี้โตเกียวมียอดผู้ติดเชื้อเพิ่มเยอะจังเลย



จากอำเภอ Mitaka, Tokyo

(รูปศูนย์กีฬาด้านนอกถ่ายติดแสงพระอาทิตย์พอดี วันนี้ร้อนมาก เหมือนสายฟ้าเลย)