สวัสดีค่ะเราเป็นสาวไทยตัวน้อยๆ อายุ 26 ปี มีนามว่า น้ำหวาน ตอนเราอาศัยอยู่ที่จังหวัดโอซาก้ามาได้จะ 1 ปีแล้ว เราย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้เพราะเราแต่งงานกะหนุ่มญี่ปุ่นหน้าตี๋ผู้ที่ไปทำงานเมืองไทยทั้งๆที่ไม่รู้จักประเทศไทยเลยแม้แต่น้อย

การมาอยู่ที่ญี่ปุ่นของเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนักแต่เราก็ต้องทำงานหาเงินใช้ในแต่ละวันด้วยตัวเอง มันลำบากตรงนี้เนี้ยแหละ ?



ตอนนี้เราทำงานที่โรงแรมนึงในโอซาก้าอยู่คะ โรงแรมของเราก็ถือว่าเป็นโรงแรมที่มีชื่อเสียงในระดับนึง(ขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อโรงแรมนะคะ) ซึ่งปกติแล้วโรงแรมของเราช่วงหน้าไฮซีซั่นจะต้องมียอดจองอยู่ที่90%up แต่ช่วงหลังมานี้มีแค่2-5% เองค่ะ

แต่ด้วยพิษของน้องโคโรน่าจึงทำให้โรงแรมเราเงียบเหงาดั่งรูปนี้คะ

และการไปทำงานของเราในแต่ละวันช่วงนี้เหมือนศาลพระภูมิเลยคะ ยืนรอลูกค้ามาอย่างเดียวเจอคนเดินผ่านก็ โอะไฮโยโกะไซมัส คอนนิจิวะ คอมบังวะ อาริกาโตะโกะไซมัส บางวันก็ยืนเช็ดเคาน์เตอร์จนเขิลเลยค่ะ แง้..ไม่มีแขก



และที่เศร้าใจไปกว่านั้นเมื่อวานนี้เลยเราได้เอกสารมาแจ้งว่าทางโรงแรมจะปิดชั่วคราวก็คือ เรา เรา เราจะต้องโดนพักงาน ☹️

เราได้เอกสารมาซึ่งเราก็กลัวว่าจะเข้าใจผิดเลยให้ ผ.ดูสรุปเป๊ะเลยคะ ผ.บอกใช่และ เจ้าต้องพักงานก่อนเน๊อะ. แง๊...... แล้วชั้นจะไปหางานที่ไหนทำก่อนละเนี้ย

รอชมตอนต่อไป.. ❤️